خانه نشکستنی

آن‌چه زنی به خانه می‌آورد، ملبوسات، بلور و نقره‌جات، مسینه و مفروشات بود. صورتِ جهیزیه‌ای که دختر ایرانی می‌آورد، نیاز ابتداییِ زندگی را تامین می‌کرد و آدابِ ایرانی را پاس می‌داشت.
زندگی ایرانی آدابِ زیادی داشت اما ساده بود. جامِ‌ حناترکن، سرقلیان کدویی و عطردانِ زیربازویی وقتی به خانه‌ی شوهر آورده می‌شد، هم پاس‌دارِ سبکِ‌زندگیِ ایرانی بود هم تامین‌کننده‌ی روزمره‌ها. عامل تعادلی بود در مقابلِ دستکش فرنگی و جورابِ فرنگی و هرچه فرنگی بود. وقتی سبکِ زندگیِ ایرانی زنده بود و آدم‌ها شکلِ زندگی‌شان را دوست ‌داشتند و در مقابلِ‌ فرنگی وا نداده بودند، میلِ مردم این سرزمینِ خشک به سادگی بود، هرچیزی آن‌قدر مصرف می‌شد تا بلااستفاده شود. ظرف‌ها مسی بودند که با سفیدگری نونوار ‌می‌شدند نه گِل و چینی که لب‌پر شوند و بشکنند. میلِ به استحکام، میلِ به دوامِ اشیا همان‌قدر زیباشناسانه بود که امروز میلِ به مصرف. ظرفی که از مادربزرگی به دختری می‌رسید، ارجِ زندگی‌های کرده را در خودش داشت. ارجِ حیاتِ آدم‌هایی که در آن ظرف خوراک خورده بودند، نوشیده بودند و حیاتِ خودشان را، طرحِ لب‌ها و انگشتان‌شان را بر بشقاب و پیاله‌ها یادگار گذاشته بودند. صورت‌جهیزیه‌ی دختران ایرانی، صورتِ‌ خاطرات آدم‌هایی بود که زندگی‌شان، سبکِ زندگی‌شان را به نسل‌های بعد می‌سپردند. صورت جهیزیه‌ی دختر ایرانی از هر طبقه‌ی اجتماعی و دسته‌ای همین سبک ایرانی را داشته‌اند فقط نوع و جنس و مقدار اشیا در طبقات مختلف فرق می‌کرد. گاهی سنگ‌پا معمولی بود ‌ گاهی از طلا. دختر عباس خان منتظم‌الملک که صورت جهیزیه‌اش را در ادامه می‌بینید، از خانواده‌های به نسبت متمول دوره‌ی قاجار است.

۲ دیدگاه در پاسخ به «خانه نشکستنی»

سوگند - ۱۳۹۲/۶/۱۴ در ۱۵:۴۷

کاش عکس این لیست بلندبالا هم موجود می‌بود، بعضی‌هاش رو نمی‌شه حتا تجسم کرد و البته قسمتی‌شون هم شاخ در بیارن از جمله سنگ پای طلا!
1. روناز کمالی - ۱۳۹۲/۶/۱۴ در ۱۷:۴۰
  
  روی عکس بالای صفحه کلیک کنید و نسخه‌ی بزرگ یکی از صفحات این صورت جهیزیه را ببینید.

داستان

روایت × سند

خانه نشکستنی

صورت جهيزيه‌ی يک عروس در دوره‌ی قاجار

۲ دیدگاه در پاسخ به «خانه نشکستنی»