علیرضا محمودی ایرانمهر می‌گوید: جایزه «داستان تهران» می‌تواند با تولید و نشر آثاری که برآیند زندگی در پایتخت است، به یک برند مهم ادبی در این زمینه بدل شود.
این نویسنده درگفت‌وگو با ستاد خبری دومین جایزه «داستان تهران» عنوان کرد: باید به جایی برسیم که وقتی مهر این جایزه روی کتاب یا داستانی می‌خورد، یک اعتبار فرهنگی برای آن به همراه بیاورد، یعنی اعتبار مالی و اداری جایزه «داستان تهران» را به یک اعتبار فرهنگی بدل کنیم.
وی افزود: ما جایزه‌ای به نام «گلشیری» داشتیم که وقتی به کتابی داده می‌شد، اعتباری برای آن نویسنده و کتاب به شمار می‌رفت و حتی در دوره‌های اول برگزاری این جایزه کتاب را به چاپ‌های دهم و یازدهم می‌رساند؛ به این دلیل که مردم به این نام و این جایزه اعتماد داشتند.
نویسنده کتاب «ابرصورتی» با بیان اینکه اعتباری که از یک شخص گرفته شده باشد، به نسبت اعتباری که براساس یک جریان شکل گرفته دوام کمتری دارد، گفت: جایزه «داستان تهران» می‌تواند به صورت گسترده‌تری این اعتبار را در طول زمان کسب کند و این وظیفه‌ای است که بر دوش برگزارکنندگان این جایزه قرار دارد.
محمودی ایرانمهر همچنین درباره‌ي حضور نویسندگان سرشناس به عنوان یکی از راه‌های کسب اعتبار برای یک جایزه ادبی گفت: متأسفانه دوره‌ي غول‌های ادبی گذشته است و در ادبیات ایران هم جدا از پیشکسوتانی مثل دولت‌آبادی که حضورشان ارزشمند و غنیمت است، کمتر نویسنده‌ای داریم که چنین تأثیری را داشته باشد، ضمن اینکه یک جایزه نباید اعتبار خود را از آدم‌ها کسب کند، بلکه باید به خلق اعتباری دست بزند که هر کسی به عنوان نویسنده، داور، سخنران یا شرکت‌کننده براساس این اعتبار و اعتماد دراین جایزه حضور پیدا کند.
وی افزود: یکی از اصلی‌ترین روش‌ها در کسب این اعتبار، سلامت اخلاقی در برگزاری جایزه است، این سلامت اخلاقی می‌تواند شیوه‌ي داوری آثار تا تفکر حاکم بر جایزه را شامل شود.
این نویسنده همچنین از وارد نشدن این جایزه به تفکرات محدود و خاص ایدئولوژیک به عنوان یکی از معیارهای سلامت اخلاقی آن نام برد و اضافه کرد: جایزه «داستان تهران» در همین گام نخست، درست عمل کرده و خودش را به سطحی رسانده‌است که در کنار دیگر جایزه‌های معتبر ادبی ایران قرار بگیرد.
وی پیشنهاد داد برگزارکنندگان این جایزه تنها به مسابقه اکتفا نکنند و با دعوت از نویسنده‌های مختلف مجموعه داستان‌هایی با موضوع شهر تهران نیز منتشر کنند.
نویسنده کتاب «بریم خوشگذرونی» با اشاره به اینکه شهر تهران، شهری بدون قصه، خیال و تصویر است و هنوز ادبیات ما آنگونه که باید به این شهر نپرداخته، گفت: همه شهرها نیاز به قصه دارند و آنچه به این جایزه اهمیت می‌بخشد، فرصتی است که برای خلق قصه‌های تهران ایجاد می‌کند، چراکه امروز تصویر ما از این شهر تنها تصویر یک خوابگاه یا محل کار و زندگی است، درحالی که شهری مثل پاریس، جدا از امکانات شهری خود، به خاطر انبوهی از قصه‌ها و تصاویر ذهنی که با ادبیات خلق شده‌اند، به چیزی بدل شده که ما امروز از این شهر در ذهن داریم.
محمودی ایرانمهر در پایان گفت: این ادبیات است که به شهرها و موقعیت‌های زمانی و مکانی مختلف غنا می‌بخشد، وگرنه یک ساختمان، یک شهر و هرآنچه به دست بشر ساخته می‌شود، نمی‌تواند مفهوم ذهنی خودش را منتقل کند.
