سیامک گلشیری می‌گوید برگزاری جایزه «داستان تهران» به نویسنده کمک می‌کند تا اهمیت مکان را دریابد و نسبت به محیط اطرافش بی‌تفاوت نباشد.
نویسنده رمان «میهمانی تلخ» در گفت‌وگو با ستاد خبری جایزه «داستان تهران» با اشاره به اینکه فضا در داستان می‌تواند به شخصیت‌ها عمق بدهد، درباره اهمیت شهر تهران به عنوان محور یک جایزه می‌گوید: این شهر به لحاظ تاریخی اهمیت زیادی دارد. بسیاری از داستان‌های ما در این شهر اتفاق می‌افتند، در همین تهران و همین سال‌ها. نمی‌توان آدم‌های یک جامعه را جدا از آن جامعه دانست.
وی معتقد است: تک‌تک ما، ماحصل این جامعه هستیم. کاستی‌ها، زشتی‌ها، زیبایی‌ها، خشم‌ها، عشق‌ورزیدن‌ها و بسیاری از احساسات دیگر ما از این جامعه شکل گرفته و بدون در نظر گرفتن مکان جغرافیایی، نوشتن بی‌حاصل است.
این مترجم می‌افزاید: حتی در داستان‌هایی که واقع‌گرایانه نیستند، باز این فضا به طور نامحسوسی حضور دارد. در واقع داستان‌های ما، بی‌آنکه گاهی خود بخواهیم، حتی در لحن خود، تاریخ ما را می‌سازند و در این میان ادبیات را نمی‌توان با هیچ چیز دیگری مقایسه کرد.
نویسنده مجموعه داستان «همسران» اضافه می‌کند: ممکن است آیندگان به تماشای فیلمی بنشینند که در تهران سال ۱۳۹۴ ساخته شده، به خیال آنکه بخشی از تاریخ ما را در خود دارد، اما رمان و داستان به عمیق‌ترین لایه‌های این مکان و آدم‌هایش راه می‌یابد و این چیزی جز معجزه ادبیات نیست.
گلشیری در پاسخ به سؤالی مبنی براینکه آیا داستان‌های شهری می‌توانند به فهم و دریافت ما از شهر و زندگی شهری کمک کنند، گفت: محال است شما بسیاری از آثار بالزاک را خوانده و نتوانسته باشید فرانسه قرن نوزدهم را در ذهن‌تان بازسازی کنید. با خواندن رمان‌های فلوبر و تَکری و داستان‌های کوتاه گی‌دوموپاسان درک بسیار کامل‌تری از این دوره پیدا خواهید کرد؛ در مورد روسیه قرن نوزدهم هم همین‌طور. با خواندن آثار گوگول، تولستوی، تورگنیف، داستایفسکی و به‌ویژه چخوف گاهی چنان تصویری از روسیه قرن نوزدهم در ذهن‌مان شکل می‌گیرد که انگار ده‌ها سال در آنجا زندگی کرده‌ایم.
وی در ادامه صحبت‌های خود به برگزارکنندگان جایزه «داستان تهران» پیشنهاد داد با تشکیل گروهی داور متخصص، رمان‌ها و داستان‌هایی را که در این سال‌ها نوشته شده و تهران در آن‌ها فضای پررنگی دارد، معرفی کنند.
این نویسنده آثار نوجوان تأکید کرد: این کار به‌طور قطع آثار بسیاری را به خوانندگان می‌شناساند که به دلایل مختلف، سال‌ها مهجور مانده‌اند. از طرفی می‌تواند یکی از مؤثرترین راه‌ها برای تشویق مردم به رمان خواندن باشد.
