داستان تهران

داور دومین دوره جایزه «داستان تهران» معتقد است که شهر تهران به خاطر پویایی و تحولات خود درطول دهه‌های اخیر، پتانسیل آن را دارد که محوریت اصلی داستان‌های امروز ما را برعهده بگیرد.
فرخنده آقایی در گفت‌وگو با ستاد خبری جایزه «داستان تهران» با اشاره به شناخت نسبی مردم دیگر شهرها از پایتخت به عنوان یکی دیگر از ویژگی‌های شهر تهران می‌گوید: وقتی شما در داستان‌ خود از پارک شهر، تئاترشهر، میدان‌ آزادی، برج میلاد و یا دیگر مکان‌های این شهر صحبت می‌کنید، دیگر نیازی به توصیف این فضاها ندارید، چرا که این مکان‌ها برای مخاطب شناخته شده هستند و زمان و مکان آشنایی را در ذهن او تداعی می‌کنند.
وی عنوان می‌کند: بدون شک وقتی اتفاق مشترکی در مکان‌های مختلفی مثل چهارباغ اصفهان، حافظیه شیراز یا لاله‌زار تهران روی بدهد، تصاویر ذهنی که در خواننده ایجاد می‌شود متفاوت است و به شناخت او از آن مکان خاص ارتباط دارد. اما هرچه این مکان‌ها شناخته‌شده‌تر باشند، مثل اغلب مکان‌هایی که در تهران داریم، شما کمتر نیاز دارید که تحرک و یا تشخص خاصی به آن مکان بدهید.
نویسنده کتاب «گربه‌های گچی» درباره دلایل استفاده از تهران به عنوان مکان اصلی بسیاری از داستان‌های خود تصریح می‌کند: من دراین شهر متولد و بزرگ شده‌ام و آن را خوب می‌شناسم. از سوی دیگر تهران طی چهل پنجاه سال اخیر دچار تحولات و تغییرات بسیاری شده که آن را به مکان مناسبی برای خلق داستان‌ بدل می‌کند.
آقایی می‌گوید: وقتی به من پیشنهاد شد که داور این جایزه بشوم، اگرچه معمولاً از داورشدن طفره می‌روم، برایم جالب بود که ببینم وقتی قرار است عده‌ای با محوریت یک موضوع خاص داستان بنویسند، چه اتفاقی خواهد افتاد. چون وقتی شما حول یک موضوع خاص می‌نویسید، درواقع با تمرکز و تاکید برآن موضوع، از آن حمایت نیز می‌کنید.
نویسنده رمان «از شیطان آموخت و سوزاند» با تاکید براینکه نوشتن از شهر تهران موجب می‌شود که بتوانیم به عنوان یک شهروند اهداف و ایده‌آل‌های خود را در مورد یک جامعه‌ي مدنی پیش ببریم، برگزاری جایزه «داستان تهران» را فرصتی برای تحقق این ایده‌آل عنوان می‌کند.
داور دومین دوره جایزه «داستان تهران» در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به اینکه در پایان هر مسابقه همواره عده‌ای به نتایج داوری اعتراض خواهند داشت، شرکت درهر مسابقه‌ای را نیازمند سعه‌ صدر می‌داند و می‌‌افزاید: به هرحال بخشی از داوری براساس سلیقه داوران شکل می‌گیرد. شرکت‌کنندگان باید بپذیرند که این داوری تنها در محدوده سلیقه این داوران شکل گرفته و اگر داستانی جایزه نمی‌گیرد به خاطر بد بودن آن نیست؛ چرا که انتخاب یک داستان از بین دو داستان گاهی خیلی دشوار است.