داستان

عکس‌ها همیشه بازتاب زندگی روزمره‌ی ما نیستند و جریان دائم زندگی را تصویر نمی‌کنند، عکس‌ها حقیقت‌های درونی ما را فاش نمی‌کنند. عکس‌ها آن‌چه ما هستیم، نیستند.
در بهترین احوال، عکس‌ها تصویرهای خالی از دیوانگی‌های درون‌مان‌اند. تصویرهای بدونِ انعکاس جنون در فکرها و نگاه‌هایمان. به همین‌خاطر مجبور می‌شویم عکس‌هایی متفاوت از خودمان بگیریم، عکس‌هایی که کارهایی خارقِ عادت در آن‌ها انجام می‌دهیم، ماه را می‌بلعیم، در دره‌ای فرومی‌افتیم، دوستان‌مان را کف دست‌مان می‌گیریم، از جایی خطرناک آویزان می‌شویم. همه‌ی این‌ها آن لحظه‌ی با شکوهِ جنون است که سعی می‌کنیم جایی ثبتش کنیم، جایی آن لحظه را که زیسته‌ایم ثبت کنیم تا باقی عمر به‌خاطرش بیاوریم و از داشتن ذره‌ای دیوانگی ذوق کنیم. شاید به‌خاطر این‌که نمی‌شود برای همیشه دیوانه بمانیم، نمی‌شود در همه‌ی عکس‌هایمان دیوانگی کنیم.

مجموعه‌ی پیش‌رو از اولین عکس‌هایی در ایران است که با ژست‌ها و انگیزه‌هایی متفاوت از ثبتِ عکس در آلبوم‌های خانگی ثبت شده‌اند، عکس‌هایی که جنون سوژه‌هایشان را بروز می‌دهند.