داستان

رانندگی خلاف عادت وحشتناک بود. هر بار ماشینی نزدیک می‌شد شوهرم می‌کوبید روی ترمز و چشم‌هایش را می‌بست تا ماشین رد شود. وقتی می‌خواست چراغ‌هایش را روشن کند، در کاپوت را باز می‌کرد. وقتی به هوای دنده عوض کردن دست راستش را حرکت می‌داد، در سمت خودش را باز می‌کرد. وقتی می‌خواست وارد خیابان یا بزرگراهی شود، جهت اشتباه را می‌پایید.

شوهرم برای سفر اسم نوشت چون کلمه‌ی «اکتشافی» هوش از سرش برده بود. در خیالات، خودش را جای مارلین پرکینر می‌دید که از توی هلیکوپتر کرگدنی را با شلیک تفنگ دارتی بیهوش می‌کند. یا ژاک کوستو که در راه تاهیتی از شدت طوفان به دکل کشتی دوخته می‌شود. وقتی دیگر خیلی خیال برش می‌داشت رابرت ردفورد می‌شد که در معیت مریل استریپ آفریقا را سیر می‌کند.