۱۹۴۶، آمریکا. نویسنده، برنده‌ی جوایز متعددی ازجمله جایزه‌ی پریتزکر (۲۰۱۳)، جایزه‌ی ملی کتاب برای رمانGoing After Cacciato (1979)، جایزه‌ی بهترین رمان تاریخیِ جیمز فنیمور کوپر برای رمان In the Lake of the Woods (1995) است. اوبراین از مطرح‌ترین نویسنده‌های جنگ ویتنام است و مجموعه‌داستان
The Things They Carried او از کتاب‌های کلاسیک این جنگ به شمار می‌آید.

در دشت

مرداد ۱۳۹۴

صبح زود گزارش مفقودالاثری را مخابره کرده بود، با اسم و مشخصات موقعیت، اما حالا عزمش را جزم کرده بود تا سربازش را پیدا کند، هرجور که می‌شد، حتی اگر مجبور می‌شد لابه‌لای صفحه‌های بتنی دست‌و‌پا بزند، رودخانه را مهار کند و کل گنداب را بخشکاند. حاضر نبود یکی از افرادش را این‌جوری از دست بدهد. درست نبود. كايووا سرباز خوبی بود، انسان خوبی هم بود، یک تعمیدی مومن.

روی رود رینی

مرداد ۱۳۹۳

ورای همه‌ی این‌ها یا شاید هم مرکزِ آن‌ها، این حقیقت رک‌وپوست‌کنده وجود داشت که می‌ترسیدم. نمی‌خواستم بمیرم. نه که هیچ‌وقت نخواهم. اما آن‌موقع، آن‌جا، در آن جنگ غلط، نمی‌خواستم.