داستان

اصفهان کلان‌شهر کهنی است با ده‌ها بنای تاریخی باشکوه. بنا‌هایی که هر کدام برای معروف کردن یک شهر کفایت می‌کنند. اما اصفهان امروز همه‌ی اصفهان نیست. زیر این لایه‌ی شهر، اصفهان دیگری است با مکان‌های بسیاری که از یادها رفته‌اند: بلوار آیینه‌خانه، خیابان باغ گلدسته، محله‌ی هزار‌جریب، قلعه‌ی تبرک، آینه‌خانه، هفت‌دست، نمکدان و باغ زرشک و ده‌ها نام دیگر را می‌توان برشمرد که امروز دیگر از آن‌ها چندان نام و نشانی نمانده است. نام‌هایی که در حافظه‌ی اصفهان دیروز هستند اما در امروز آن بی‌نام‌ونشان‌اند. نشان از بارها عمارت کردن و ویران شدن. یا غارتگران و مهاجمان و حاکمان دست به تخریب می‌زدند یا بنایی کارکردش را از دست می‌داد و ناچار در مسیر نابودی می‌افتاد. شاید بهتر بود هر شهری برای خودش کتابی می‌داشت معرف سرگذشت شهر و تحولات و پوست‌اندازی‌های آن. شهر هرچه در مسیر شهرنشینی بیشتر پیش می‌رود، بناهایش بیشتر پوست می‌اندازند، نوتر می‌شوند و بر جای بناهای قدیمی، ساختمان‌های تازه سر بر می‌آورند و در این میان، نشان ازیادرفته‌ها را می‌توان تنها در عکس‌ها جست.

ارنست هولتسر آلمانی که هم مهندس بود و هم عکاس، کمی پیش از تخریب بناهای فرسوده‌ی به‌جامانده از دوران صفویان در اصفهان، میان سال‌های ۱۲۵۱ تا ۱۲۷۵ شمسی، بیست سال در اصفهان بود و توانست بخش‌هایی از اصفهان آن عصر را تصویر کند که امروز دیگر از آن‌ها جز نامی بر جای نیست. دیدن برخی از تصاویر هولتسر که از میان انبوه نگاتیوهای او انتخاب شده، بخشی از سیمای فراموش‌شده و ناپیدای اصفهان سده‌ی سیزدهم هجری را به ما نشان می‌دهد.