داستان

پارکی در مرکز شهر
سه خانم جاافتاده نشسته‌اند روی زیلو. یکی از آن‌ها داخل سینی سه استکان کهنه‌ی کمرباریک می‌گذارد و چای می‌ریزد.

اولی: نیگا قربون دستت یه استکان کوچیکِ کوچیک بَرَم بیریز.

دومی: ساعت سه‌ی ظهره پیرزن. نترس. خوابت می‌بره شب.

(آن یکی استکان را بو می‌کشد.)

سومی: باهار ریختی توش؟

اولی:‌ ها صبوی‌گا^‏[۱]‎ که می‌رم پیاده‌روی، باهارم می‌چینم تو راه.

---

میدان شهرداری / داخل تاکسی

راننده مرد جوانی است. دو مسافر عقب ماشین نشسته‌اند.

راننده تاکسی: هفته‌ی پیش دَم همی فِلْکه‌يْ شهرداری که شما سوار شدین دو تو توریست ووی‌ساده بودن، بَرَشون بوق زدم. ترسیدن سوار بشن. گفتن نو نو. گفتم من کهنه و نو نَمی‌دونم. اَی جویی می‌رین تا ببرم‌تون. یه خانمی رِ سوار کرده بودم قبلش، ای مثْ‌که زبان بلد بود. گف ای آقو تاکسیه نترسین. سوارشون کردم گفتم نیگا بوو جون تو شیراز همه تاکسی‌ان. ای پیکانو رِ می‌بینی؟ ای تاکسیه. پرایدو رِ می‌بینی؟ ایَم تاکسیه. همی نیسانو. حتی همیَم تاکسیه. هی من می‌گفتم زنو بَرَشون ترجمه می‌کرد.(می‌خندد.)
مسافر اول: شیرازم توریست زیاد می‌آد.

راننده تاکسی: ها بَرِیْ همی زندیه‌ن مندیه‌ن چی‌چیه. بَرِیْ همینا می‌آن. عامو حافظ و سعدی و اینا که مرده‌ن. من نمی‌دونم اینا بری چی‌چی می‌آن.

مسافر دوم: خب می‌آن معماری و جاهای تاریخی رو ببینن. حال‌وهواشو ببینن. مردمو ببینن. حافظیه و سعدیه که خیلی قشنگه.

راننده تاکسی: نه عامو اینا می‌آن زیارت اهل قبور.

(مرد مسافر می‌خندد.)

مسافر اول: ما همین‌جا پیاده می‌شیم.

راننده تاکسی: رو سَروم کاکو.
 

ادامه‌ی این مطلب را می‌توانید در شماره‌ی هشتادم، شهریور ۹۶ ببینید.