«فیض الدموع» از جمله مقاتل عاشوراست که در حوالی سال ۱۲۸۳ قمری توسط میرزا محمدابراهیم نواب تهرانی ملقب به «بدایع‌نگار» (۱۲۴۱- ۱۲۹۹ ق) تصنیف شد.
دقت نظر و اهتمام مؤلف در سنجش اعتبار روایات تاریخی، فیض‌الدموع را برخلاف بسیاری از کتاب‌های مشابهی که در عهد قاجار پیرامون واقعه عاشورا نگاشته شدند، به منبعی قابل اعتماد مبدل ساخته است.
چون سپاه حر به نینوا رسیدند، ناگاه سواری بیامد بر شتری گزیده و سلیح درپوشیده و کمانی به دوش افکنده و بر حر سلام کرد و نامه‌ای از عبیدالله بدو داد که: «چون این نامه به تو رسد، بر حسین بن‌علی سخت‌گیر و او را بدان زمین که از آب و گیاه برکنار بود، فرود آر و من رسول خویش را بفرمودم تا دیدبان تو باشد و چون فرمان من به امضارسانی، مرا باز گوید.»
حر آن نامه بر ابوعبدالله و یاران او فرو خواند و بر ایشان سخت گرفت که هم بدان جای فرود آیند و خیمه‌ها راست کنند.
زهیربن القین گفت: «یا بن‌رسول‌الله! چنان دانم که این کار بر ما سخت‌تر شود و این ساعت، مقاتلت این جمع آسان‌تر نماید.»
ادامه این مطلب را در شماره آذر ۱۳۹۰ بخوانید …
* «فیض الدموع»، تصحیح اکبر ایرانی قمی، قم: هجرت، ۱۳۷۴.
اللهمَّ لکَ الحَمد حمدَ الشاکرینَ لَکَ علی مصابهم الحمدُ للهِ علی عَظیمِ رَزیتی اللهمَّ ارزقنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُروُدِ وَثبِتْ لی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدِکَ مَعَ الحُسَینِ وَ اَصْحابِ الحُسَینِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهْجُهْم دُوْنَ الحُسَینِ عَلَیه السَّلام.خدایا ترا ستایش میکنم بستایش شکر گذاران تو؛ برغم اندوهى که بمن در مصیبت رسید. سپاس خدا را، بر عزادارى و اندوه و غم بزرگ من. پروردگارا شفاعت حضرت حسین را روزى که بر تو وارد میشوم نصیبم بگردان. و مرا نزد خود ثابت قدم بدار به صدق و صفا در روزى که بر تو وارد میشوم؛ با حضرت حسین و اصحابش که در راه خدا جانشان را نزد حسین فدا کردند (همنشین) باشم.