داستان

نانوا را نگاه می‌کردم که نانِ پخته را به دیواره‌ی تنور می‌زد تا سنگ‌های کوچک چسبیده به آن جدا شوند. یکی از آدم‌های توی صف پرسید کجایی‌ام و من خبط کردم و گفتم «نیویورک». خیلی زود، جوری که انگار صرفِ آمریکایی بودن مرا ناگهان به نمادهمه‌ی چیزهای ناگوار تبدیل کرده باشد، چند تا از آدم‌های توی صف طوری نگاهم کردند که می‌گفت:«حتی نان‌ صبح‌مان هم از دست این یانکی‌ها در امان نیست.»