داستان

آن روز صبح هم تعدادی شعر تهِ ظرف دفن کرده بود. بابابزرگ اول برای من خواندشان؛ چشم‌هایش سرخ شد. شعرها راجع به آدم‌هایی بود که برای آزادی راهپیمایی می‌کردند، قلبی که از دست قوی‌تر بود و شمشیری با خودش حمل می‌كرد و جوانانی که مثل خوشه‌های گندمِ کشیده بر زمین‌های روسیه ایستاده بودند.