داستان

تازه داستانی در نیویورکر چاپ کرده بودم و مردی که پشت میزی در فضای باز نشسته بود، به جلو خم شد و گفت: «از داستان آرزوت خیلی خوشم اومد.» زدم زیر خنده. اما بعد حس تشویش به‌ام دست داد: وای خدای من، شاید مردم خیلی خوب می‌دانند من کی‌ام و نامرئی نیستم. خب واقعا ترجیح می‌دادم نامرئی باشم.