داستان

بیست‌وپنج سالم بود، پاییز قبلی به امید نویسنده ‌شدن به نیویورک آمده بودم. تا وقتی كه سروكارم به کنتس افتاد، شغل‌های موقت زیادی را تجربه كرده بودم، برای همین می‌دانستم چقدر خوشبختم که شغل پاره‌وقتی پیدا کرده‌ام كه هم از گرسنگی نمی‌میرم و هم از عهده‌ی اجاره‌ی استودیویی در طبقه‌ی پنجم یک ساختمان بدون آسانسور برمی‌آیم.