من از علاقه‌مندان فلنری اوکانر هستم. نه از این آدم‌هایی که چه می‌دانم، خوره‌ی یک نویسنده‌اند. کسانی که چپ‌و‌راست عکس نویسنده‌ی محبوب‌شان را می‌زنند به ديوار اتاق‌شان یا دائم از او حرف می‌زنند و حوصله‌ی همه را سر می‌برند. نه، من فقط داستان‌هایش را دوست دارم. به‌خصوص اولین و آخرین داستانش؛ «شمعدانی» و «روز قیامت» را.
