داستان

از شهر بیرون آمدیم. جاده خلوت بود. آسمان هنوز خاکستری بود. آبی نبود. باد که اگر بادی در کار بود، از غرب می‌آمد. گند و کثافت‌ها پشت‌سرمان می‌آمدند، گاهی هم از ما جلو می‌زدند. سی‌سالم بود. در بیست‌وهفت‌سالگی با زنم دچار بیماری سفر شده بودیم. به هرجا می‌رسیدیم می‌خواستیم برگردیم و وقتی برمی‌گشتیم، باروبندیل را از صندوق عقب برنداشته دوباره راه‌می‌افتادیم. یک‌سال وضع‌مان این بود تا شفا پیدا کردیم. حالا دوسالی می‌شد که میلی به سفر و حرکت نداشتیم. جمعه بود. گفتم تا همین شهرهای اطراف برویم. یک فلاسک چای برداشتیم. باک را پر کردم.

حالا شهرک‌ها تمام شده بودند. حرفی نمی‌زدیم. جاده خلوت بود. جاده رفت بالای کوه. ما هم رفتیم. پیچیدیم و دماوند از پشت یک وانت گوسفند، بیرون آمد. با دست اشاره کردم. نگاه کرد، مثل نگاهی که آدم به یک کوه می‌کند. با جاده رفتیم پایین. دو ماشین کنار جاده، روی شانه‌ی خاکی ایستاده بودند. چندنفر دور صندوق‌عقب ماشین جلویی صبحانه می‌خوردند. بچه‌ی چهارساله‌ای با یک کلاه سفید منگوله دار نشسته بود روی کاپوت ماشین عقبی. خیلی بادقت داشت لیوان چایش را خالی می‌کرد روی خاک‌ها.

روی صندوق عقب ماشین دایی‌یحیی آش می‌خوردیم، کنار همین جاده. دایی نگاهش به افق بود و خیلی جدی لوبیاها را می‌جوید. زن‌دایی توی کاسه‌ی آش دنبال چیزی می‌گشت. حلقه‌ی ازدواجی، نگاهی، چیزی، شاید. دایی‌یحیی بوی دایی‌یحیی را می‌داد، مخلوط سیگار بهمن و پیکان پنجاه‌وچهار آبی‌رنگ. یادم نیست چندسالم بود و فقط قدّم به‌زور به صندوق عقب می‌رسید. دایی آمده بود مرا با خودشان ببرد شمال. در راه روی صندلی عقب نشسته بودم و سعی می‌کردم نگاهم به جلو نیفتد. دایی فقط دنده عوض می‌کرد. زن‌دایی هروقت توی چاله‌ای می‌افتادیم، برمی‌گشت عقب و از پشت عینک آفتابی قهوه‌ای‌رنگِ قاب‌درشتش نگاهم می‌کرد و می پرسید که سیب می‌خواهم یا نه. این‌جوری کج‌شدگی دهانش را می‌شد به حساب چرخشش به عقب بگذاری. همیشه می‌شد به حساب چیز دیگری بگذاری. فقط خودش نمی‌توانست این کار را بکند. یک تومور خوش‌خیم دهانش را کج کرده بود. از آن‌وقت عینک آفتابیِ قاب‌درشت می‌زد، روسری را آن‌قدر جلو می‌کشید که فکر می‌کردی سرش فرو رفته توی روسری و با تمام دوربین‌های عکاسی قهر کرده بود. حق داشت. عکسی سیاه‌وسفید از او و دایی دیده بودم. خنده‌رو، خوش‌قیافه، تروتازه. شبیه دختربچه هایی که در پمپ بنزین از پشت شیشه‌ی ماشینِ بغلی یک لحظه نگاهت می‌کنند.

به جلو نگاه نمی‌کردم. هربار که می‌دیدم‌شان یاد جمله‌ای می‌افتادم که یک شبِ جمعه از دایی وقتی که قند توی دهانش می‌گذاشت شنیده بودم. داشتیم با قوطی کبریت، شاه و وزیر بازی می‌کردیم که به یکی گفت: «چه فرقی می‌کند! بعد از یک مدت می شوید عین خواهر و برادر. آن‌موقع فکر می‌کردم یعنی تو موی او را می‌کشی و او گازت می‌گیرد. بعدها فهمیدم عین خواهر و برادر یعنی هردو در سکوت به روبه‌رو نگاه می‌کنید.»

جاده که کوهستانی شد پنچر کردیم. دایی پیاده شد. شروع کرد به جک‌زدن. زن‌دایی نشسته بود. از دری که سمت کوه بود پیاده شدم. دایی سرش را بلند کرد و گفت: «برگرد تو.» همین دو کلمه حرف، بعدِ هشتادکیلومتر از سرم هم زیاد بود. برگشتم. نشستم. پشت‌سرمان شلوغ شده بود. دایی با انگشت عینکش را روی دماغ عقب برد و باز هم ماشین، زن‌دایی، من و پوست سیب‌ها را بالاتر برد.

عصر رسیدیم ویلاهای سازمانی. دایی همه‌چیزش سازمانی بود، آپارتمانش، ویلایش، آجیل شب عیدش. چند ویلای یک‌طبقه‌ی کوچک سفید شیروانی‌دار ردیف شده بودند دو طرف یک بولوار خلوت. بولوار می‌رفت تا خود دریا. دور ویلا چرخی زدم. پنجره‌ای کوچک پشت ویلا بود که به دیواری خزه‌گرفته باز می‌شد. خیره شدم به پنجره. از این پنجره‌های تک‌افتاده‌ی پشت ساختمان‌ها خوشم می‌آمد. دایی صدایم زد. با این شد سه کلمه از اول سفر. سه‌تایی کنار بولوار را گرفتیم و رفتیم لب ساحل. دایی به خط افق نگاه می‌کرد، دنبال کشتیِ دزدان دریایی می‌گشت یا قایق نجات، زن‌دایی به موج‌هایی که تا زیرِ پایمان می‌آمدند نگاه می‌کرد دنبال نامه‌ای که در بطری انداخته باشند یا گوش‌ماهی. من به آن وسط‌مسط‌ها نگاه کردم که باهم همه‌جا را دیده باشیم.

یکی دوروز همین‌طور گذشت.
 

متن کامل این مطلب را می‌توانید در شماره‌ی چهل‌ام، دی ۱۳۹۲ بخوانید.