اخبار | دوره‌ی دوم

دبیر جایزه «داستان تهران» اعلام کرد مهلت شرکت در این رقابت تمدید نخواهد شد.

به گزارش ستاد خبری دومین دوره «جایزه داستان تهران»، مینا فرشیدنیک با اشاره به اینکه بر اساس فراخوان، مهلت ارسال آثار تا ساعت ۲۴ روز سی‌ام مهرماه ۹۴ به پایان می‌رسد، از شرکت‌کنندگان دعوت کرد داستان‌های خود را تا پایان این مهلت به دبیرخانه جایزه ارسال کنند. در داستان‌های ارسالی، شهر تهران باید نقشی محوری داشته باشد. به این معنا که داستان چنان با مؤلفه‌های شهری تهران گره خورده باشد که در مکان‌های دیگری جز این شهر قابل تصور نباشد.

به گزارش دبیر جشنواره در طول چهار ماه بعد از انتشار فراخوان، آثار متعددی از سراسرکشور به دبیرخانه ارسال و بررسی آن‌ها نیز آغاز شده است. داوری اولیه آثار رسیده در طی آبان‌ماه صورت می گیرد و هیات داوران متشکل از علی خدايی، فرخنده آقايی، علی موذنی، بلقيس سليمانی و محمدحسن شهسواری داوری نهایی را در طول آذرماه برعهده خواهند داشت.

امسال در بخش اصلی جایزه داستان تهران رتبه‌های اول تا سوم به ترتیب جوایزی به ارزش ۷۰ میلیون ریال، ۵۰ میلیون ریال و ۳۰ میلیون ریال دریافت می‌کنند و از پنج اثر برتر نیز هر یک با مبلغ ۱۰ میلیون ریال تقدیر خواهد شد. در هفت بخش جنبی نیز ۱۲ جایزه به مبلغ ۵۳ ميليون تومان (در مجموع) به برگزیدگان اهدا خواهد شد.

دومین «جایزه داستان تهران» را ماهنامه داستان همشهری برگزار می‌کند.

اخبار | دوره‌ی دوم

FarkhondeAghaaee

داور دومین دوره جایزه «داستان تهران» معتقد است که شهر تهران به خاطر پویایی و تحولات خود درطول دهه‌های اخیر، پتانسیل آن را دارد که محوریت اصلی داستان‌های امروز ما را برعهده بگیرد.
فرخنده آقایی در گفت‌وگو با ستاد خبری جایزه «داستان تهران» با اشاره به شناخت نسبی مردم دیگر شهرها از پایتخت به عنوان یکی دیگر از ویژگی‌های شهر تهران می‌گوید: وقتی شما در داستان‌ خود از پارک شهر، تئاترشهر، میدان‌ آزادی، برج میلاد و یا دیگر مکان‌های این شهر صحبت می‌کنید، دیگر نیازی به توصیف این فضاها ندارید، چرا که این مکان‌ها برای مخاطب شناخته شده هستند و زمان و مکان آشنایی را در ذهن او تداعی می‌کنند.
وی عنوان می‌کند: بدون شک وقتی اتفاق مشترکی در مکان‌های مختلفی مثل چهارباغ اصفهان، حافظیه شیراز یا لاله‌زار تهران روی بدهد، تصاویر ذهنی که در خواننده ایجاد می‌شود متفاوت است و به شناخت او از آن مکان خاص ارتباط دارد. اما هرچه این مکان‌ها شناخته‌شده‌تر باشند، مثل اغلب مکان‌هایی که در تهران داریم، شما کمتر نیاز دارید که تحرک و یا تشخص خاصی به آن مکان بدهید.
نویسنده کتاب «گربه‌های گچی» درباره دلایل استفاده از تهران به عنوان مکان اصلی بسیاری از داستان‌های خود تصریح می‌کند: من دراین شهر متولد و بزرگ شده‌ام و آن را خوب می‌شناسم. از سوی دیگر تهران طی چهل پنجاه سال اخیر دچار تحولات و تغییرات بسیاری شده که آن را به مکان مناسبی برای خلق داستان‌ بدل می‌کند.
آقایی می‌گوید: وقتی به من پیشنهاد شد که داور این جایزه بشوم، اگرچه معمولاً از داورشدن طفره می‌روم، برایم جالب بود که ببینم وقتی قرار است عده‌ای با محوریت یک موضوع خاص داستان بنویسند، چه اتفاقی خواهد افتاد. چون وقتی شما حول یک موضوع خاص می‌نویسید، درواقع با تمرکز و تاکید برآن موضوع، از آن حمایت نیز می‌کنید.
نویسنده رمان «از شیطان آموخت و سوزاند» با تاکید براینکه نوشتن از شهر تهران موجب می‌شود که بتوانیم به عنوان یک شهروند اهداف و ایده‌آل‌های خود را در مورد یک جامعه‌ي مدنی پیش ببریم، برگزاری جایزه «داستان تهران» را فرصتی برای تحقق این ایده‌آل عنوان می‌کند.
داور دومین دوره جایزه «داستان تهران» در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به اینکه در پایان هر مسابقه همواره عده‌ای به نتایج داوری اعتراض خواهند داشت، شرکت درهر مسابقه‌ای را نیازمند سعه‌ صدر می‌داند و می‌‌افزاید: به هرحال بخشی از داوری براساس سلیقه داوران شکل می‌گیرد. شرکت‌کنندگان باید بپذیرند که این داوری تنها در محدوده سلیقه این داوران شکل گرفته و اگر داستانی جایزه نمی‌گیرد به خاطر بد بودن آن نیست؛ چرا که انتخاب یک داستان از بین دو داستان گاهی خیلی دشوار است.

اخبار | دوره‌ی دوم

به گزارش ستاد خبری دومین جایزه «داستان تهران»، علی خدايی، فرخنده آقايی، علی موذنی، بلقيس سليمانی و محمدحسن شهسواری داوری این رقابت ادبی را به عهده خواهند داشت.
براساس فراخوان اعلام شده، مهلت ارسال آثار برای شرکت در دومین دوره «جایزه داستان تهران» تا پایان مهرماه ۹۴ است و داوری اولیه توسط شورای بررسی داستان ماهنامه داستان همشهری در طی آبان‌ماه انجام خواهد شد و آثاری که به دور دوم این رقابت راه می‌یابند در ایتدای آذرماه جهت داوری نهایی و انتخاب برگزیدگان به هیات داوران جشنواره سپرده خواهند شد.

جایزه داستان تهران امسال در بخش اصلی و جنبی مجموعا پانزده جایزه دارد که جوایز بخش اصلی به ترتیب عبارتند از مبلغ ۷۰ میلیون ریال، ۵۰ میلیون ریال و ۳۰ میلیون ریال برای سه اثر برگزیده و تقدیر از پنج اثر برتر هریک با مبلغ ۱۰ میلیون ریال. و مجموعا هفت جایزه نیز در بخش جنبی به برگزيدگان اهدا خواهد شد.

دومین جایزه «داستان تهران» را ماهنامه داستان همشهری برگزار می‌کند و سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، برج میلاد، معاونت حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری تهران، دانشگاه تهران، رادیو تهران و شهرداری منطقه ۱۲همکاران برگزاری این جشنواره هستند.

اخبار | دوره‌ی دوم

محمدرضا گودرزی معتقد است که جوایز ادبی نقش پررنگی در نوشتن و همچنین دیده‌شدن داستان‌ها دارند، به همین خاطر انتخاب موضوع شهر تهران برای یک جایزه می‌تواند منجر به توجه و تمرکز بیشتری روی این شهر بشود.
نویسنده مجموعه داستان «پشت حصیر» در گفت‌وگو با ستاد خبری دومین «جایزه داستان تهران» با تأکید بر اینکه شهر تهران بازتابی از فرهنگ‌های مختلف و متنوع مردم ایران است، نوشتن از این شهر را راهی برای بازنمایی ویژگی‌های مثبت و منفی شهروندان آن و سبک زندگی آن‌ها دانست.
وی در پاسخ به این سؤال که ادبیات ما در مقایسه با ادبیات جهان چقدر توانسته است تصویر دقیقی از شهرهایمان به‌ویژه شهر تهران ارائه بدهد، گفت: ساختن دقیق یک شهر در داستان کوتاه کار دشواری است، اما در رمان‌نویسی ما می‌توان مواردی را نام برد که در آن‌ها شهر تهران حضوری پررنگ داشته باشد، ازجمله رمان «تهران، شهر بی‌آسمان» امیرحسن چهلتن. اما اینکه چقدر پرداختن به شهر تهران در ادبیات ما کافی بوده، موضوع دیگری است.
این مدرس داستان‌‌نویسی افزود: ما در زمینه رمان‌نویسی تفاوت‌های بسیاری با دنیا داریم و رمان به مفهوم آنچه در جهان وجود دارد، در ادبیات ما بسیار کم دیده می‌شود. از سوی دیگر اهمیت شهرها در کشور ما نیز در مقایسه با دیگر کشورهای دنیا کمتر است. بنابراین در جایی که هنوز فرهنگ شهر و شهرنشینی به مفهوم واقعی آن وجود ندارد، نمی‌توانیم رمان شهری خود را نیز با دنیا مقایسه کنیم.
گودرزی با اشاره به اینکه وقتی نویسنده‌ای در تهران زندگی کند، حتماً این شهر نیز در اثرش نیز نمود خواهد داشت، گفت: مسأله این است که ببینیم شهر تهران در داستان‌های ما دارای چه ویژگی‌های خاصی است و آیا به عنوان یک کاراکتر در ساختار داستان ساخته شده است یا نه. من فکر می‌کنم ما در این زمینه آثار بسیار محدودی داشته باشیم. شاید بشود شهر تهران را در لابه‌لای متون و داستان‌های معاصر جست‌وجو و پیدا کرد، اما معدود آثاری هستند که بتوانیم براساس تصویرهای آن شهر تهران را در ذهن خود بسازیم.
این نویسنده و منتقد ادبی در پایان صحبت‌های خود تأکید کرد: مهم نیست نویسندگان و داوران این جایزه تهرانی باشند، مهم این است که آن‌ها شناختی بر ابعاد پیدا و پنهان این شهر داشته باشند تا بتوانند آن را به درستی بنویسند یا داستان‌ها را براساس این شناخت ارزیابی کنند.

اخبار | دوره‌ی دوم

Siamak Golshiri

سیامک گلشیری می‌گوید برگزاری جایزه «داستان تهران» به نویسنده کمک می‌کند تا اهمیت مکان را دریابد و نسبت به محیط اطرافش بی‌تفاوت نباشد.
نویسنده رمان «میهمانی تلخ» در گفت‌وگو با ستاد خبری جایزه «داستان تهران» با اشاره به اینکه فضا در داستان می‌تواند به شخصیت‌ها عمق بدهد، درباره اهمیت شهر تهران به عنوان محور یک جایزه می‌گوید: این شهر به لحاظ تاریخی اهمیت زیادی دارد. بسیاری از داستان‌های ما در این شهر اتفاق می‌افتند، در همین تهران و همین سال‌ها. نمی‌توان آدم‌های یک جامعه را جدا از آن جامعه دانست.
وی معتقد است: تک‌تک ما، ماحصل این جامعه هستیم. کاستی‌ها، زشتی‌ها، زیبایی‌ها، خشم‌ها، عشق‌ورزیدن‌ها و بسیاری از احساسات دیگر ما از این جامعه شکل گرفته و بدون در نظر گرفتن مکان جغرافیایی، نوشتن بی‌حاصل است.
این مترجم می‌افزاید: حتی در داستان‌هایی که واقع‌گرایانه نیستند، باز این فضا به طور نامحسوسی حضور دارد. در واقع داستان‌های ما، بی‌آنکه گاهی خود بخواهیم، حتی در لحن خود‌، تاریخ ما را می‌سازند و در این میان ادبیات را نمی‌توان با هیچ چیز دیگری مقایسه کرد.
نویسنده مجموعه داستان «همسران» اضافه می‌کند: ممکن است آیندگان به تماشای فیلمی بنشینند که در تهران سال ۱۳۹۴ ساخته شده،‌ به خیال آنکه بخشی از تاریخ ما را در خود دارد، اما رمان و داستان به عمیق‌ترین لایه‌های این مکان و آدم‌هایش راه می‌یابد و این چیزی جز معجزه ادبیات نیست.

گلشیری در پاسخ به سؤالی مبنی براینکه آیا داستان‌های شهری می‌توانند به فهم و دریافت ما از شهر و زندگی شهری کمک کنند، گفت: محال است شما بسیاری از آثار بالزاک را خوانده و نتوانسته باشید فرانسه قرن نوزدهم را در ذهن‌تان بازسازی کنید. با خواندن رمان‌های فلوبر و تَکری و داستان‌های کوتاه گی‌دوموپاسان درک بسیار کامل‌تری از این دوره پیدا خواهید کرد؛ در مورد روسیه قرن نوزدهم هم همین‌طور. با خواندن آثار گوگول، تولستوی، تورگنیف، داستایفسکی و به‌ویژه چخوف گاهی چنان تصویری از روسیه قرن نوزدهم در ذهن‌مان شکل می‌گیرد که انگار ده‌ها سال در آنجا زندگی کرده‌ایم.

وی در ادامه صحبت‌های خود به برگزارکنندگان جایزه «داستان تهران» پیشنهاد داد با تشکیل گروهی داور متخصص، رمان‌ها و داستان‌هایی را که در این سال‌ها نوشته شده و تهران در آن‌ها فضای پررنگی دارد، معرفی کنند.
این نویسنده آثار نوجوان تأکید کرد: این کار به‌طور قطع آثار بسیاری را به خوانندگان می‌شناساند که به دلایل مختلف، سال‌ها مهجور مانده‌اند. از طرفی می‌تواند یکی از مؤثرترین راه‌ها برای تشویق مردم به رمان خواندن باشد.