داستان

لندني‌ها با مه و حتي مه‌دود غريبه نبودند و سال‌ها بود كه عملا هيچ زمستاني بدون ابرهاي غبارآلودِ سرگردان نمي‌گذشت، اما اين بار ماجرا فرق داشت.

…ما تازه ازدواج کرده بودیم. هنوز وقتی بیرون قدم می‌زدیم و حتی وقتی به مغازه‌ای می‌رفتیم، دست همدیگر را می‌گرفتیم. به او می‌گفتم: «دوستت دارم» ولی هنوز نمی‌دانستم چقدر دوستش دارم… اصلا تصوری نداشتم… ما در خوابگاه ایستگاه آتش‌نشانی که او در آن کار می‌کرد، زندگی می‌کردیم.

مردم بلومینگتون، به عادت دیگر ایالت‌های غربی آمریکا، آدم‌هایی نه غیرصمیمی بلکه تودارند. غریبه‌ها به شما لبخندهایی گرم و صمیمانه می‌زنند، اما معمولا خبری از گپ‌وگفت‌های غریبه‌ها در صف‌‌های انتظار نیست. اما حالا، از صدقه‌سرِ «وحشت»، موضوعی برای بحث پیدا شده که همه‌ی آن کم‌رویی‌ها را درمی‌نوردد، انگار که یک‌جوری همه‌ی ما، ایستاده‌ کنار هم، تصادف یکسانی را شاهد بوده‌ایم.