داستان

از اولین بساط سیگارفروشی که دیدم یک نخ خریدم و بی‌آن‌که روشنش کنم بین لب‌هایم گذاشتم و راه افتادم. به سیگار خاموش پک‌های عمیق می‌زدم. این کار واقعا آرامم کرد. دیگر دلم سیگار نمی‌خواست. از کنار سیگارفروش بعدی که رد شدم سیگار را روشن کردم. مطمئن بودم یک کام بگیرم دیگر نخواهم کشید، فقط می‌خواستم این هوس لعنتی رهایم کند.

روزی از همان روزها پدر سیمین برای دیدار ما آمد تبریز. یک پیکان لوکس خوشگل خریده بود. نمره‌اش تهران س بود. در آن چند روزی که مهمان ما بود فقط شب‌ها می‌دیدیمش؛ ماشین را توی کوچه پارک می‌کرد و فقط برای شام خوردن و خوابیدن می‌آمد. همان شب‌ها وقتی می‌خوابید، من و سیمین یواشکی سوئیچ را که شاید پدر از قصد روی چوب‌رختی دَمِ در آویزان می‌کرد برمی‌داشتیم و یک ساعتی آن هم به‌نوبت در تبریز دور می‌زدیم.

مدت‌ها بود که در هنرِ جا دادن سی نفر در دو ماشین به استادی رسیده بودیم. اولین ردیف تشکیل می‌شد از خانم‌های قدکوتاه و نوجوان‌ها که لبه‌ی صندلی عقب ماشین می‌نشستند. بچه‌های لاغرِ ده سال تا دوازده‌ساله روی پای نوجوان‌ها بودند. ردیف سوم را، که روی پاهای ردیف دوم می‌نشستند، بچه‌های زیر ده تشکیل می‌دادند.

به مرد نگاه کردم؛ هاج‌وواج آن‌جا ایستاده بود. اضطراب و حیرت در چهره‌اش موج می‌زد و احساس دیگری که نمی‌شد اسمی روی آن گذاشت. با همه‌ی هول و هراس، هنوز ردی از خنده در چهره‌اش وجود داشت که معنی‌اش را نمی‌فهمیدم. پدر دستش را گذاشت روی چشم‌هایش.

پدرم رو به باجناق کرد و گفت: «حبیب‌جان، حالا این حاجی مراد هنوز زنده‌‌س؟ آخه تو می‌‌گی هنوز زن نگرفته بودی رفتی باغش؟» پدرم آدم شوخی بود همه می‌‌دانستیم اما حالا که در پیچ و خم‌های جاده بودیم و ترس سقوط موشک اسکاد بی بالای سرمان نبود، نیاز به خنده رهایمان نمی‌کرد. یک جور خنده‌ی هیستریک که در تنگنای هفت‌نفری پیکان آرام نمی‌گرفت.